Pindo, perdón!

Tiña o monte un manto,
tiña o Pindo un abrigo,
vestido de vivo verde,
brincando co Xallas,
termandolle do nordés
as areas de Carnota.

Tiña o monte un incendiario,
tiña o Pindo un inimigo,
os deuses estaban a durmir
a noite maldita que o demo,
laranxa, vermello e mercenario,
escomezou a arrasalo.

Agora so queda a tristura,
o loito da pena feito negrura,
os cadáveres da borra espallada,
o pranto inaguantable,
dunha traxedia inxusta.

Tiña o home un desafío
Tiña o monte un camiño,
tiña o Pindo unha esperanza,
espertares unha mañá,
sentíndose coidado coma antano,
espertares un día sentídose amado.