Ti so eras,
a semente dunhas bágoas,
para un ano enfraquecido,
termando dunha vela acesa,
ameazada polo vento do nordés
Eu erguíame do revés,
con folgos como para secalas pipas
de tódalas tabernas da vila,
co xenio asilvestrado,
vestíndome polos pés.
Peiteaban as campás,
o ar pesaroso da mañá,
rifaba o demo cas fadas,
despedíndose da lúa,
ao sair o sol de entre a sabas.
Apenas se erguía o día,
e xa escomezaba o esquezo,
saudábanos a leria e os enredos,
deixábanos a preguiza,
e as apertas que nos xuntanban,
naqueles pequenos espazos de tempo.
No hay comentarios:
Publicar un comentario