UN CARBALLO PARA XOÁN

Unha landra enfeitizada
que se bicou coa terra.
Un carballo para Xoán
e un anaquiño de leira.
 
Un carballo para Xoán,
que resista a máis forte das saraibas,
que o protexa da solleira
e acubille esperanza.
 
Un carballo para Xoán
onde aniñen paixón e desexos,
e soños que aprederán a voar
con cadanseu latexo.
 
Un carballo para Xoán,
de caste castrexa,
zume de morriña
e polas de mar.
 
Un carballo para Xoán,
e un anaquiño de leira,
cos seus aneis de memoria
onde arar primaveras.

DA TÚA ESTADÍA NO NORTE II

Maxina
a túa cabeciña
como o facía a miña,
entre centos de ringleiras,
de almas aldraxadas.
Cae o ceo
coma chumbo,
todo ten un lixeiro
sabor nauseabundo a nada,
case o axeitado,
para seguir a fuxir.
Preto de todo
e de ningures,
nesta longa viaxe
que se alonga
coma unha fraca sombra no solpor,
da túa, da nosa,
cámara
ata o de agora desafeita
a tanta realidade.
Pero non esmorezas,
e brinca por esas rúas
cheas de leccións de vida,
nas que se segue a reconstruir a historia.
Namentres
saloucan por ti as areas da túa Praia,
e algúns
só desexamos comprobar,
que segue intacto,
o belo latexo do teu sorriso.

DA TÚA ESTADÍA NO NORTE

Marchaches un outono
alí onde vai tanto frío
que a soedade berra co medo
e xuntos conxelan o mar.

Atravesas chairas
nas que o tren é un foraxido
e as altaneiras casetas de madeira
nin te saúdan.

Rúas espidas de xente,
o canso gris no ceo,
nos edificios calados,
contaminando os días
que non fuxen do reloxo,
e fame de luz
entre as tellas da morriña,
de apertas,
e de camiños coñecidos.

BALBORDO NO PAMPÍN

Os testos, as potas,
brúan na prancha da cociña,
a liorta está servida.
Escolle garfo
ou arma branca,
e rilla contra a fame,
na carta ou no menú,
isto si que é felicidade.

Molla
e encharca ben o pan,
coma se fose
este o derradeiro xantar.
Porque voltarán,
voltarán as tempadas,
pero ¿Quén sabe?,
se as capturas serán peores,
se os xabaríns seguirán sabendo,
se o galo de Mos
escapará do coitelo,
se a cabra chegará a vella,
se pasará o escabeche polo xurelo,
se a raia será a meunière,
se o xamón asado será bocadillo,
ou se os voadores terán o seu guiso.

APRESADO

Vexo avellentarse as casas,
máis do que o fan as persoas,
e cambiar a paisaxe,
máis a presa que as estacións.

E teño a obriga sustentable
do sorriso,
para non caer,
nunha longa pena insuperable.

Os copos de neve,
asemellan vágoas,
caendo,
dun ceo que berra
un silencio amortecido.

Fai tempo,
parecía máis sinxelo,
fuxir,
deste encoro esbaradío.

COMEZO CONTINUO

Abrín a fiestra,
e as portas,
e a disposición de abrir,
abríndose así a mente,
as direccións,
as estradas sen fin,
e crín que todo
encomezaba de novo,
e nese encomezar,
quedei atorado,
comezando,
encomezando,
comezando,
ata bater,
coa inmobilidade
do comezo continuo.

QUE VEN A PRIMA VERA

Teño novas,

despois de tanta espera,

disque ven a prima,

unha tempada de visita,

disque ven a prima Vera,

que ven de visitala Arxentina,

disque ven cruzando o mar,

nun barco xigante,

tirado polas chuponas,

que capturou cando volvían do Sargazos.

Disque trae con ela,

sementes boas para a colleita,

disque ven todos os anos,

para abrir o ceo e traer os paxaros,

seica de polisón a bordo,

tamén ven Cupido,

e que nadie o pode ver,

a pesar de non estar escondido.