Marchaches un outono
alí onde vai tanto frío
que a soedade berra co medo
e xuntos conxelan o mar.
Atravesas chairas
nas que o tren é un foraxido
e as altaneiras casetas de madeira
nin te saúdan.
Rúas espidas de xente,
o canso gris no ceo,
nos edificios calados,
contaminando os días
que non fuxen do reloxo,
e fame de luz
entre as tellas da morriña,
de apertas,
e de camiños coñecidos.
Este comentario ha sido eliminado por el autor.
ResponderEliminarEscritor e unha palabra que me queda moi grande. Pero Grazas polo teu tempo. Apertas.
EliminarOs últimos catro versos caláronme moito, como si mirase un autorretrato. E digo últimos e non derradeiros porque véxoos como o principio dun novo poema...
ResponderEliminarA curiosidade, non sei ben por qué, tróuxome ata aquí. E doulle as grazas.
Unha aperta
Grazas a ti, pois é unha mágoa que os puxera de últimos no poema logo. Apertas a túa curiosidade.
EliminarPegadiña a pel
ResponderEliminara nosa morriña.
Un precioso canto
de outono.
Un cordial saudo.
Moi agradecido Marisa, un canto a unha amiga que anda fora. Apertas.
Eliminar