Vexo avellentarse as casas,
máis do que o fan as persoas,
e cambiar a paisaxe,
máis a presa que as estacións.
E teño a obriga sustentable
do sorriso,
para non caer,
nunha longa pena insuperable.
Os copos de neve,
asemellan vágoas,
caendo,
dun ceo que berra
un silencio amortecido.
Fai tempo,
parecía máis sinxelo,
fuxir,
deste encoro esbaradío.
Huir no tiene medida
ResponderEliminares el desvanecerse de un copo sobre la sonrojez de una mejilla.
Pasa y cuando vuelve es el aire quien cambiò su eterea meloDia.
Abrazo☆
Pd. Disculpa que no comente en gallego pero lo entiendo mejor que lo hablo o escribo.
Fuxir é preciso, cando a contorna é monótona e non entendes o motivo polo cal é así, precisas emprender a túa marcha, para logo atoparlle o senso. Apertas.
Eliminarcuanto romance de palabras en una madrugada vacia
ResponderEliminarme encantó tu texto
intenté dejar comentario en tu blog Elucubrador ( español) pero no resultó está cerrado, borrado no lo sé
ResponderEliminares una pena solo hablo español :(
un abrazo
Gracias Elisa, está un poco rebelde la red pero a mi me funciona, cierto que a veces no me carga bien. Gracias por leer. Un abrazo
EliminarHola. Encantada de encontrar tu blog y me quedo de seguidora.
ResponderEliminarSaludos.