Abrín a fiestra,
e as portas,
e a disposición de abrir,
abríndose así a mente,
as direccións,
as estradas sen fin,
e crín que todo
encomezaba de novo,
e nese encomezar,
quedei atorado,
comezando,
encomezando,
comezando,
ata bater,
coa inmobilidade
do comezo continuo.
Tiene un ritmo y saudade esta poesia!
ResponderEliminarMoitas grazas Carmen. Unha aperta.
EliminarÉ un pracer atopar por aquí alguén que tamén escribe en galego.
ResponderEliminarSaúdos!
Xa quixera escribir máis do que o fago, cando teña tempo poreime. Grazas.
EliminarGracias por la invitación, iré encantado, aunque a leer, lo de criticar que lo hagan los profesionales.
ResponderEliminarSomos una espiral en ebullicion de nostalgias. Una mota de polvo de colores en lo bajo de la escalera ...y al subir cada escalon... comienzos sobre la piel herida.
ResponderEliminarAbrazo☆☆
Comezos que nunca rematan a gol, que sempre chegan a rentes dunha porta e viran para atrás, e maquinan para votar a escomezar. Un bico.
Eliminar