A CARÓN DO ULLA

                                      

                                Adicado aos meus bisavós

Nacín a carón do Ulla

aquela cando o inverno era inverno

e a primavera era verán,

olleite termando dunha candea

na romaría do Gundián.

Marchei ó xornal a vendimar a Rivadulla,

e ao albiscarte fiquei quedo e aterrado,

no medio da festa do Patio.

A chuvia fíxose co vento,

e a suba do río Prevediños,

impediu que te vira en Foxás

polo San Breixo.

Grazas ao pulo que me deu o viño da Paderna,

arranqueime a roubarche o noso primeiro baile,

se preguntas ós mozos de Arnois

aínda se lembran.

Logo viñeron as noites longas de espiño,

e eu laiábame do lonxe que ías moer,

do noso pequeno muíño.

Tardou en chegar a Santa Eulalia de Vedra,

co medo intenso de te atopar,

e que xa de min te esqueceras.

Nin San Vicente de Boqueixón,

nin o Pico de xaneiro,

coa túa madriña encamada,

sementei o centeo co corazón adoecendo.

Foi en Rivadulla, polo San Blas,

cando tremías ao atoparme entre a xente,

como a lapra da lareira

cando se deixa a porta da eira aberta,

e releábasme o baile sempre ata as últimas pezas.

Polos carnavais xa che tiña adicada unha regueifa,

só che me faltaba o cabalo,

para ir de xeneral a cantala á túa aldea.

Cando cheguei á festa da Virxe da Fonte,

andabas a bisbar de min coas mozas,

argallamos alí en Pousada,

para vernos no Pico de Maio a soas.

Só te puiden visitar polo San Xoán,

a herba seca non entendía de festas,

e San Paio de Codeso fóisenos coa sega.

No Santiaguiño de Vilanova de Vedra,

todo era un non parar de mirar e desexar,

e cando a cousa se puxo máis seria,

a lúa non se esquecera da hora de marchar.

Esfolei sete vastos carros, antes,

de que o San Ramón da Ponte viñera,

e na Illa dos Namorados,

chantei desesperado o xeonllo na terra.

Un murmurio trouxeran xa,

do permiso que che dera teu pai,

os últimos aires quentes do verán,

cando de volta te estaba bicando,

ti termabas dunha candea subindo o Gundián.