NAMORARSE EN SANTIAGO

Marchei á nosa cita,

como quen marcha para se meter

nun niño de estrugas.

Na quintana de mortos nunca xía,

pero a min, conxelouseme ao chegar,

unha imaxe túa.

Logo, de chateo,

cos meus contos,

bulían as túas palabras a sorrisos,

e de sorrisos a risas,

risas que arrolaban e batían,

ían e volvían repicando
polas lousas das rúas.

Volveuse morno o noso encontro

despóis da hora da cea,

eu tentaba de descubrir os segredos

que agochabas detrás da furna inaccesible,

que semellaba sela túa faciana,

pero tí volvías cada vez máis febles
as luces que clareaban a noite.

E bailamos, abofé que bailamos,

e cando os nosos beizos de ferro,
se ían pouco a pouco agarimando,

xusto nese intre, espertei,

espertei cun berro fondamente afogado.

Unha mágoa,

pero amiga,

¡ qué ben o pasamos !.