Embéxanme hoxe,
tódalas persoas que me ollan,
coa miña mirada brincadeira,
e co meu fermoso sorriso aberto,
reparto pétalos de flores,
que con relucentes cores
visten de luz as caras dos peóns.
Troquei o longo sono da desesperanza,
polo ánimo esperto do debezo,
e alistado nas miñas ringleiras,
zorrega o sol,
e as estrelas da noite lumieiras,
coas que converso,
na inmensidade espectral da soidade,
e coas que entre leria e leria, confeso,
que unha noite de primavera cuspidiña a esta,
co bico enfeitizado dunha fada,
sí, … soñei, soñei que me namoraba.
Las noches de primavera son un elixir para la paciencia. Nos embrujan en horas muertas y siempre sale alguna sonrisa a vencer la rutina de nuestra existencia.
ResponderEliminarAbrazo ☆
Un sono para non espertar nunca, iso é case como namorarse na fin da derradeira primavera. Un bico.
ResponderEliminar