COMPOSTELA

Querida amiga senlleira:

Gardo un salouco en Vostede,

Vostede que brindou cos meus aninovos,
que tinguiu de gris a morriña,
que cinguiu con choiva
as tenras tardes á miña casa.

Gardo a fermosura da súa noite,
húmida e penumbrosa,
gardo case todo e moito...

Gardo o abrigo da memoria
nos soportais do seu refuxio,
o limiar máis fermoso da gloria,
gravado na testa con mercurio.

Gardo a fame viúva do retorno,
en candansúa lousa agonizante,
gardo case todo e moito...

Gardo fachadas, ansias, recordos,
no meu vagar inquedo e esperanzado,
que trata de voltar coma sempre,
e sempre volta cambiado.

Gardo a teima esmerilada da fuxida,
atorada na boca da gorxa,
gardo case todo e moito...

Gardo todas aquelas belezas,
que non imaxinou ver ninguén,
que só acadei a ver eu,
logo de bicalos seus beizos alá no alén.

Gardo a colleita da súa fertilidade
almacenada no meu senso,
gardo case todo e moito...

Gardo o goce de sentilo seu arume,
o rubor dun latexo árido e nervoso,
que asolaga sen aviso e de cote,
o meu corazón de transeúnte.

Gardo o seixo inalterado do seu granito,
facéndome de base cando tiro para diante,
gardo case todo e moito...

Gardo todo o que podo,
sen gardar a metade do que quixera,
aínda que con vostede,
non remataría de abranguer na vida enteira.

Gardo o son do seu silencio omnipresente,
soterrado a fondo nos miolos,
gardo case todo e moito...

Gardo a tristura exaltada da distancia,
que se afoga nunha lagoa de pena,
pena que no trocante de morrer,
medra como unha mala hedra.

Gardo o sorriso inesquecible,
de levala na miña alma,
gardo case todo e moito,
porque de min, case todo é de seu...

do seu froito.


      Para Santiago de Compostela,
                  de un que naceu nela.